നി ഞാനായപ്പോൾ

 

നീ വിരിച്ചിട്ട കൈമെത്തയിൽ

ഞാനെന്നെ മയക്കിക്കിടത്തി

നീ അഴിച്ചുവിട്ട വിരലുകളിൽ

എന്റെ യാഗാശ്വം കുതിച്ചുകിതച്ചു.

നീ വിടർത്തിയ മാരിവില്ലിൽ

എന്റെ ചൂണ്ടുവിരൽ സിന്ദൂരമിട്ടു.

നിന്റെ കൺചക്രവാളങ്ങളിൽ

എന്റെ ഹൃദയം മഷിക്കൂടായി.

നിന്റെ കവിൾപുറങ്ങളിൽ

എന്റെ ചുണ്ടുകൾ മേഞുനടന്നു.

നിന്റെ ചുണ്ടാഴങ്ങളിൽ

എന്റെ ചിപ്പികളിഴഞ്ഞു മദിച്ചു.

നിന്റെ നേർത്ത വിരൽവലകളിൽ

എന്റെ ചൂണ്ടുവിരൽ കിടന്നുപിടച്ചു.

നിന്റെ കർണ്ണച്ചുഴികളിൽ

എന്റെ സ്വരം കരഞ്ഞുതീർന്നു.

നിന്നിൽ നീ ഞാനായപ്പോൾ

എന്നിൽ നീയും ഞാനുമില്ലാതായി.

പിറക്കാത്ത കുഞ്ഞ്

 പാതിയുറക്കത്തിന്റെ

ആർത്ത യാമങ്ങളിൽ

ആധിയുടെ ചോരപുരണ്ട

തുരുമ്പിച്ച ചക്രമുരുണ്ട

ചോരഞ്ഞരമ്പുകളിലൂടെ

മരണാമ്പുലൻസുകൾ

നിർത്താതെ കൂവിപ്പായുന്നുണ്ട്.

കൂമ്പാത്ത ചുണ്ടുകളിലെ

ചോരപരാഗണങ്ങൾ

പിറക്കാത്ത കുഞ്ഞിന്റെ

കരച്ചിൽ പരത്തുന്നുണ്ട്.

പൊട്ടിവീണ പാൽമണമുള്ള

പഴന്തുണിതൊട്ടിലിൽ

കരയുന്ന കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ

കലപില കൂട്ടുന്നുണ്ട്.

ഉറക്കത്തിലെ പാതി ഉണർവ്വും

ഉണർവ്വിലെ പാതി ഉറക്കവും

പിറക്കാത്ത കുഞ്ഞിന്റെ

വിടരാത്ത വിതുമ്പലാവാന്നുണ്ട്.

നീയെന്റെ ഉണർവ്വിലെ

നീറുന്ന കൃഷ്ണമണിയായ്

നീയെന്റെ ഉറക്കിലെ

നീളുന്ന മരണമണിയായ്

ഈറനണിയിക്കുന്നുണ്ട്.

                                                                                                                                    സി.ടി. വില്യം