മുല്ലപ്പെരിയാര്‍ പ്രശ്നം ആരംഭിച്ചിട്ട് ഒരുപാട് നാളായി. ഇപ്പോഴും
ആരംഭിച്ചിടത്തുതന്നെ നില്‍ക്കുന്നു. ഇതിന്നര്‍ഥം പ്രശ്നം സാമൂഹികമായും
രാഷ്ട്രീയമായും ഗൌരവമായി നാളിതുവരെ എടുത്തിട്ടില്ലെന്ന് തന്നെയാണ് . ഇത്
രണ്ടു സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ എടുക്കേണ്ട ഒരു തീരുമാനമാണ് . എന്നുവച്ചാല്‍
രണ്ടു സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ തീരുമാനങ്ങള്‍ ആവരുതെന്നുതന്നെയാണ്
വിവക്ഷ . എന്നാല്‍ ഇവിടെ സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് രാഷ്ട്രീയ
തീരുമാനങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി സാമൂഹിക പ്രശ്നം വഴി മാറുന്നുവെന്നാണ് .
വെള്ളം ഒരു ആഗോള ഉപഭോഗ വസ്തുവാണ് . അത് ഉപയോഗിക്കുന്നത് ഭൂമിയിലെ സര്‍വ്വ
ജീവജാലങ്ങളുമാണ് . അതുകൊണ്ടുതന്നെ വെള്ളത്തിന്റെ പ്രശ്നം ജൈവപരമായി
പരിശോധിച്ച് പരിഹാരം കണ്ടെത്തേണ്ടതാണ് . ഇന്നത്തെ സാമൂഹിക കാലാവസ്ഥയില്‍
നിന്നുനോക്കുമ്പോള്‍ ജൈവപരതയില്‍ നിന്ന് വേറിട്ട്‌ വാഴുന്ന ഒരു വര്‍ഗ്ഗമാണ്
നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയക്കാര്‍ . അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഈ പ്രശ്നത്തെ ജൈവപരമായി
നേരിടുന്നതിനുള്ള ശേഷി അവര്‍ക്കില്ല തന്നെ . രാഷ്ട്രീയമായ ശേഷി
എത്രത്തോളമുണ്ടെന്നത് പ്രത്യേക പരിശോധനക്ക് വിധേയമാക്കേണ്ടതാണ് .
യഥാര്‍ത്ഥ പഠനം ഒരു പ്രശ്നത്തിന്മേലും നടക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് ഇവിടുത്തെ
കാതലായ കാര്യം . പഠിക്കുന്നത് രാഷ്ട്രീയക്കാരുമല്ല ; മറിച്ച്
മാധ്യമക്കാരാണ് . മാധ്യമ പഠനം ഒരിക്കലും ഗഹനമാവാറില്ല. അത് ഉപരിപ്ലവമായി
പ്രേക്ഷകരുടെ ഞരമ്പുകളെ തലോടിപോവുന്നു. ഞരമ്പ്‌ പകരുന്ന സുഖവുമായി
നാമെല്ലാം ഇങ്ങനെ കഴിഞ്ഞുകൂടുന്നു . മുല്ലപ്പെരിയാര്‍ ഡാം പൊട്ടുന്നതും
കാത്ത് ക്യാമറകളുമായി അവര്‍ അവിടെ തമ്പടിച്ചിരിക്കുകയാണ് .
മാധ്യമോത്സവത്തിന്റെ രതിമൂര്‍ച്ച ഡാം പൊട്ടുന്നിടത്താണ് .
പുര കത്തുമ്പോള്‍ വാഴ വെട്ടുക ; നഗരം കത്തുമ്പോള്‍ വീണ വായിക്കുക ; തുടങ്ങി
പ്രയോഗങ്ങള്‍ ഇവിടെ പ്രസക്തമാവുന്നു . മുല്ലപ്പെരിയാര്‍ ഡാം ഏത് രാഷ്ട്രീയ
പക്ഷത്ത് നില്‍ക്കണമെന്നതാണ് ഇന്നത്തെ ചിന്താ വിഷയം . അതുകൊണ്ടാണ്
ഉമ്മന്‍ ചാണ്ടിയും , വീയെസ്സും , രമേശുമെല്ലാം വെവ്വേറെ വഴിയിലൂടെ
സഞ്ചരിച്ചു ഡാം കാണുന്നത് . തമിഴ് നാടും കേന്ദ്രവും മറു വഴി തേടുന്നതും
അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് .
ഇതിന്റെയിടലൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട മറ്റു കാര്യങ്ങളുണ്ട് . ഡാം പൊട്ടുന്നതിന്
വളരെ മുന്‍പ് അത് പൊട്ടിച്ചു കാണിച്ചുകൊണ്ട് നാം സിനിമ പിടിക്കുന്നു.
സിനിമയെ വിവാദമാക്കി നാം സന്തോഷ്‌ പണ്ഡിറ്റ്‌ മാരെ പെരുപ്പിക്കുന്നു .
അപ്പോഴും ഡാമിലെ വെള്ളമുപയോഗിച്ച്‌ തമിഴന്‍ നട്ടുനനച്ചുണ്ടാക്കിയ
പഴത്തിനും പച്ചക്കറിക്കും വേണ്ടി നാം കാത്തിരിക്കുന്നു . പരിസ്ഥിതി
പ്രേമികളുടെയും ആക്ടിവിസ്ടുകളുടെയും കയ്യില്‍ ക്യാമറ കണ്ണ് ചിമ്മുമ്പോള്‍
തമിഴന്റെ കയ്യില്‍ കൈക്കോട്ട് മണ്ണിനോട് മല്ലടിക്കുന്നു . ഇതില്‍
ആര്‍ക്കാണ് വെള്ളം കൊടുക്കേണ്ടത് ?
ഇനി ഡാമിന്റെ പ്രശ്നം . അതെന്താണ് ? ഒരു പുതിയ ഡാം പണിയണം . രണ്ടു
സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ രാഷ്ട്രീയമായി ബന്ധപ്പെട്ടുകിടക്കുന്ന ഈ പ്രശ്നത്തില്‍
അടിയന്തിര ഇടപെടല്‍ നടത്തേണ്ടത് കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍ തന്നെ . എന്നാല്‍
കേന്ദ്രം അത് സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ക്ക് തന്നെ കടികൂടാന്‍ ഇട്ടുകൊടുക്കുന്നു .
കസേരകള്‍ നിലനിര്‍ത്താന്‍ എല്ലാവരും ശ്രമിയ്ക്കുന്നു . അവിടെ മന്‍ മോഹന്‍
സിങ്ങും , ജയലളിതയും ഉമ്മന്‍ ചാണ്ടിയും , വീയെസ്സും , രമേഷും , മറ്റു
നപുംസഹങ്ങളും ഒറ്റ കെട്ടായി നില്‍ക്കുന്നു .
എല്ലാത്തിനും പരിഹാരമായി ഒരു അണ്ണാ ഹസാരെ ഉണ്ടല്ലോ . ആശാനെയും കാണാനില്ല . `
നമുക്ക് പ്രാര്‍ഥിയ്ക്കാം . മുല്ലപ്പെരിയാര്‍ ഡാം പൊട്ടട്ടെ . ആമേന്‍ .
ആര്‍ട്ട്
ഓഫ് ലിവിംഗ് (Art of Living) ആചാര്യന്‍ ശ്രീ ശ്രീരവിശങ്കരുടെ ആരാധ്യനായ ഒരു ഭക്തന്‍ കേരള കാര്‍ഷിക
സര്‍വ്വകലാശാല ആസ്ഥാനത്ത്ആര്ട്ട് ഓഫ് ലീവിംഗ് (Art of leaving) എന്നൊരു പുതിയ അവധി കലകണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു
.
ഭക്തന്റെ മിത്രവും ആചാര്യന്‍ ശ്രീ ശ്രീരവിശങ്കരുടെ
ശത്രുവുമല്ലാത്ത ഈ ലേഖകന്റെ ഇരുപത്തൊന്നു കൊല്ലത്തെസര്വ്വീസില്
അത്യപൂര്‍വ്വമായി എടുത്ത പത്തു ദിവസത്തെ ലീവ്അനുവദിയ്ക്കുന്നതിന്റെ
ഉത്തരവിന്മേലാണ് ആര്‍ട്ട് ഓഫ് ലീവിംഗ് (Art of leaving) വിദഗ്ധന്‍ തന്റെ പുതിയ അവധി കല
പ്രയോഗിച്ചിരിയ്ക്കുന്നത്.
കഥയിങ്ങനെ; ലേഖകന്പത്തു ദിവസത്തെ
അവധി അപേക്ഷ ഓഫീസ് മേധാവിയുടെഉത്തരവോടുകൂടി സര്‍വ്വകലാശാലയ്ക്ക്
മേല്‍പ്പടി ഉത്തരവിന്നായികാത്തിരിക്കവേയാണ് ആര്‍ട്ട് ഓഫ്
ലീവിംഗ് (Art
of leaving) വിദഗ്ധന്സത്
സംഗത്തില്കാച്ചിയെടുത്ത വാക്കത്തിയുമായി രംഗപ്രവേശം നടത്തിയത് .
എന്നിട്ട്ആക്രോശം ഇങ്ങനെ; മേല്‍പ്പടി
ഉത്തരവ് പൂര്‍ണമായി പുഷ്പിയ്ക്കണമെങ്കില്താഴെ ഉദ്ധരിച്ച പതിവ് ചര്‍ദില്‍
കൂടി വേണമത്രേ :-
"Certified that he would have continued to officiate the same
post but for proceeding on leave."
ആര്ട്ട്ഓഫ്
ലീവിംഗ് (Art
of leaving) വിദഗ്ധനെ
പഠിപ്പിയ്ക്കുക എളുപ്പമല്ലഎന്നതുകൊണ്ടും ശമ്പളം കിട്ടുക എന്ന
പരാധീനത ഉള്ളതുകൊണ്ടുംവിദഗ്ധന്ആവശ്യപ്പെട്ട പ്രകാരം പതിവ്
ചര്‍ദില്‍ ഫ്രെഷായി അയച്ചുകൊടുത്തു .എന്നിട്ടും ഫലമുണ്ടായില്ല .
മാസം ഏതാണ്ട് ഒന്നായിട്ടും ശമ്പളം കിട്ടുന്നലക്ഷണമില്ല.
അതുകൊണ്ട്ആര്ട്ട് ഓഫ് ലീവിംഗ് (Art of Leaving ) വിദഗ്ദനെഒന്ന്
പഠിപ്പിയ്ക്കാമെന്ന് വിചാരിയ്ക്കുകയാണ് . അല്ലയോ ആര്‍ട്ട് ഓഫ്ലീവിംഗ്
(Art
of Leaving) വിദഗ്ദ്ധാ.....അങ്ങ്
ചെയ്തത് തെറ്റാണെന്ന്മാത്രമല്ല ; വിഡ്ഢിത്തവുമാണ്.
താങ്കള്‍ ഫ്രെഷായിട്ട്വേണമെന്ന് ശഠിച്ച ആചര്ദില് (Certified that he would have continued to officiate the same
post but for proceeding on leave.) ഉണ്ടല്ലോ , അതിന്
KSR ല്‍ ഒരു ചട്ടം നമ്പര്കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്
. ചട്ടം നമ്പര്‍ 33(b)(2). ഈ
ചട്ടത്തിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ നാമം (Certificate of Officiation) എന്നാണ്. ഈചര്ദില് തൊട്ടു
പുരട്ടേണ്ട സ്ഥലങ്ങളുണ്ട് . അതിനെ കുറിച്ചൊക്കെ KSR ല്‍ വ്യക്തമായി പറയുന്നുണ്ട് . അത്
അങ്ങും അങ്ങയുടെ സഹായിയും നന്നായി വായിച്ചു പഠിയ്ക്കണം
. എന്റെ അവധി
ഉത്തരവ് ഇറക്കുന്നിടത്ത് എന്തായാലും ഈചര്ദില്ഫ്രെഷായി
അലങ്കരിയ്ക്കേണ്ടതില്ല . ഇരുപത്തൊന്നു വര്ഷത്തെസബ്സ്ടാന്ഷിവ്
(Substantive)
സര്‍വ്വീസുള്ള
ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥനാണ്ഞാന് . ഈ ചര്‍ദില്‍ ഫ്രെഷായി അലങ്കരിയ്ക്കേണ്ടത് ഒരു
ഓഫീഷിയറ്റിംഗ്(Officiating) ഓഫീസര്‍ ലീവെടുക്കുന്നിടത്താണ്. അല്ലാതെ ഇരുപത്തൊന്നു വര്ഷത്തെസബ്സ്ടാന്ഷിവ്
(Substantive)
സര്‍വ്വീസുള്ള
തസ്തിക നിയമപരമായി സ്ഥിരപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥനിലല്ല. ഇതൊക്കെ വളരെ
വ്യക്ത്തമായുംവിശദമായും KSR ല്‍
പറയുന്നുണ്ട് . സംഘടനാ പ്രവര്‍ത്തനവും സത് സംഗ പ്രവര്ത്തനങ്ങളുമൊക്കെനടത്തുന്നതിനിടയില്
ഇതൊക്കെ വായിച്ചു പഠിയ്ക്കുന്നത് ഞങ്ങളെപോലെയുള്ളപാവം ജീവനക്കാര്‍ക്ക്
ഉപകാരപ്രദമായിരിക്കും . സംഘടനകളും സത് സംഗങ്ങളുംപറയുന്നത്
ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഉപകാരം ചെയ്യണമെന്നാണ് . ഒരു പാവം ജീവനക്കാരന്റെശമ്പളം
ഒരു മാസം അനാവശ്യമായി തടഞ്ഞുവയ്ക്കുന്നത്ഉപദ്രവമാണെന്ന് സാമാന്യബുദ്ധികൊണ്ട്
അറിയാവുന്നതാണല്ലോ .
ഉയര്‍ന്ന ശമ്പളാനുകൂല്യങ്ങളൊക്കെഅനുഭവിക്കുമ്പോള്
ഒരു ചെറിയ തുക KSR എന്ന
പുസ്തകം വാങ്ങാനുംഉപയോഗിക്കാവുന്നതാണ്
. വാല്‍ കഷണം : വിദ്യാര്‍ഥികളുടെ പത്ത് ഉത്തരക്കടലാസ്സും
അല്ലറ ചില്ലറപ്രവേശന പരീക്ഷ സാമഗ്രികളുമായി കുടുംബ സമേതം സര്‍വ്വകലാശാല ചെലവില്ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥം
മുഴുക്കെ വിനോദ സഞ്ചാരം നടത്തിയതിന്റെ ബഹു വര്ണ്ണചിത്രങ്ങള്
ഞങ്ങള്‍ ഫേസ് ബുക്കില്‍ കണ്ടതാണ് . അവിടെയും ഈ ഉദ്ധ്യോഗസ്ഥര്ചിലചര്ദില്
ഫ്രെഷായി അലങ്കരിച്ചുവച്ചിട്ടുണ്ടാവണം . ഇതിന്റെ കൂട്ടത്തില്‍ അതൊക്കെ ഒന്ന്
പരിശോധിയ്ക്കുന്നത് നന്നായിരിക്കും.
കര്‍ത്താവും, ക്രിയയും, കര്‍മവുമെല്ലാം സമഞ്ജസമായി സമന്വയിപ്പിച്ചെടുത്ത
ഒരു നാമരൂപമാണ് ഓണം . അത് ഒരു ക്ഷേമ രാഷ്ട്രത്തെയും ക്ഷേമരാഷ്ട്ര
കര്‍ത്താവിനെയും, അതിന്റെ ക്രിയാ - കര്‍മ രൂപഭാവങ്ങളെയും
ഓര്‍മിപ്പിയ്ക്കുന്നു.
മഹാബലി എന്ന ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തപ്പെട്ട ക്ഷേമരാഷ്ട്ര കര്‍ത്താവ് നാട്
കാണാന്‍ വരുന്നതുമുതല്‍ പ്രജാക്ഷേമാന്വേഷണങ്ങള്‍ നടത്തി
തിരിച്ചു പോകുന്നതുവരെയുള്ള ഒരു ഹ്രസ്വ കാലമാണ് ഓണത്തിന്റെ ഉത്സവായുസ്സ്.
മഹാബലിയുടെത്‌ കുലീനമായ ഒരു കീഴടങ്ങലായിരുന്നു. മറ്റൊരു അര്‍ത്ഥത്തില്‍
പറഞ്ഞാല്‍ യേശുക്രിസ്തുവിനെ പോലെ ഭൂമിയിലെ പാപഭാരങ്ങള്‍ക്ക്
പ്രായശ്ചിത്തമായി അനുഷ്ടിച്ച ഒരാത്മബലി എന്നും പറയാം. നേരെയാവാത്ത ഒരു
ജനതയുടെ കളങ്കിതമായ അള്‍ത്താരയില്‍ അര്‍പ്പിയ്ക്കപ്പെട്ട ആത്മബലി.
ഇന്ത്യയില്‍ മഹാത്മാഗാന്ധി നമ്മെ ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്നതും ഇതേ ആത്മബലി
തന്നെയാണ്.
എന്നാല്‍ സല്‍ക്രിയകളുടെയും സല്‍കര്‍മങ്ങളുടെയും തിരുസ്വരൂപങ്ങളായ
മഹാബലിക്കും, ക്രിസ്തുവിനും , മഹാത്മാഗാന്ധിക്കും വികലമായ
പകര്‍ത്തെഴുത്തുകളുണ്ടായി. അവരൊക്കെ രാഷ്ട്രീയ-സാംസ്കാരിക-സാമൂഹിക-അധ്യാത്മീക മണ്ഡലങ്ങളില്‍ കാലാകാലങ്ങളില്‍ ജനങ്ങ ള്‍ക്കിടയില്‍
അസ്ഥിരപ്രതിഷ്ഠ നേടി വന്നു.
ഇവിടെ ചരിത്രവും യാഥാര്‍ത്യവും പരസ്പരം നുണ പറയുന്നു . നേരത്തെ
ഉണ്ടായിരുന്ന തിരുസ്വരൂപങ്ങള്‍ എല്ലാംതന്നെ ആള്‍രൂപങ്ങളായി
തിരുസ്വരൂപങ്ങളെ അഭിനയിച്ചു കാണിക്കുന്നു. ഏറ്റവുമൊടുവില്‍ അണ്ണാ ഹസാരെ
നമ്മുടെ മുന്നില്‍ അഭിനയിച്ചു കാണിച്ചുതന്നതും നിര്‍ജീവമായ
പാവക്കൂത്തുതന്നെ.
അതുകൊണ്ടുതന്നെ മഹാബലിക്ക് ബദലായി നമുക്ക് അണ്ണാ ഹസാരെയേ അണിയിച്ചൊരുക്കാം . മറ്റൊരു മിത്ത് പോലെ .മഹാബലിക്ക് ബദല്‍ അണ്ണാ ബലി .
അസ്സല്‍ രാഷ്ട്രീയ ബോധത്തോടുള്ള ഗൌരവപൂര്‍ണമായ സമീപനംഉരുത്തിരിയുന്നിടത്താണ് അരാഷ്ട്രീയ ബോധം ഉണ്ടാവുക. മറ്റൊരര്ത്ഥത്തില്പറഞ്ഞാല് ഗൌരവപൂര്‍ണമായ രാഷ്ട്രീയ ബോധം, വ്യക്തിയുടെയും
സമൂഹത്തിന്റെയുംഉപബോധ മണ്ഡലത്തില്‍
ഉറക്കിക്കെടുത്തുന്ന താത്കാലിക ബോധമാണ് അരാഷ്ട്രീയബോധം.
അസ്സല്‍ രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥയെയും അതിന്റെ ജീര്ണാവസ്ഥയില്നിനിന്നുംഉണ്ടാവുന്ന വികലമായ രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥയെയും തിരിച്ചറിയുന്ന ഒരുഘട്ടത്തിലാണ് അരാഷ്ട്രീയ ബോധം ഉണരുന്നത് .
വ്യക്തിയുടെയും
സമൂഹത്തിന്റെയും ഉപബോധ മണ്ഡലത്തില്‍ നിദ്ര കൊള്ളുന്ന ഈബോധം
തികച്ചും താത്കാലികമാണ്.അസ്സല്‍ പകര്‍ത്തെഴുതപ്പെട്ടപ്പോള്‍
ഉണ്ടായഈ വികല രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥ
വേദനിപ്പിച്ചവരില്‍ ചിലര്‍ അരാഷ്ട്രീയതയുടെചാവേറുകളായി
പുനര്‍ജനിക്കുകയായിരുന്നു. മറ്റു ചിലര്‍ പകര്ത്തെഴുതപ്പെട്ടവികല
രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥയെ പതുക്കെപ്പതുക്കെ സ്വീകരിക്കുകയായിരുന്നു.അവശേഷിച്ച മറ്റൊരു വിഭാഗം ബോധോപബോധ മണ്ഡലങ്ങളില്‍ ഉറങ്ങിയും
ഉണര്ന്നുംഉറയ്ക്കാത്ത അസ്തിത്വത്തെ നിലനിര്‍ത്തിപോരുന്നു.
ഇതാണ് അരാഷ്ട്രീയതയുടെഅടിസ്ഥാന
വ്യാകരണം.
അസ്സലിനോടുള്ള
ആരാധനയും പകര്‍പ്പിനോടുള്ള പകയും ബൌദ്ധികതയുടെ സാമാന്യമായനിയന്ത്രണരേഖ
മുറിച്ചുകടന്നപ്പോഴാണ് നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ച അരാഷ്ട്രീയതയുടെചാവേറുകള്
ജന്മം കൊണ്ടത്‌. ഇത്തരം ചാവേറുകള്‍ അവരവരുടെ വ്യക്തിപരമായവേദനകളെ
സാമൂഹികമായ വേദനകളോട് തന്മയീഭവിപ്പിച്ച് സമൂഹത്തില്അരാഷ്ട്രീയതയുടെ
രാഷ്ട്രീയ ഇടങ്ങള്‍ സ്ഥാപിച്ചെടുക്കുന്നു.
സൂക്ഷ്മമായി
പരിശോധിച്ചാല്‍, ഇത്തരക്കാര്‍ ആരാധിച്ചുപോന്ന അസ്സല്രാഷ്ട്രീയ
വ്യവസ്ഥയുടെ അഗ്നിശുദ്ധി തെളിയിച്ചുകാണിക്കാന്‍ അതെ രാഷ്ട്രീയവ്യവസ്ഥയുടെ വിപരീത ദിശയില്‍ സഞ്ചരിച്ചും ശത്രു പക്ഷം ചേര്ന്നുംചാവേറാക്രമണം നടത്തുന്നത് കാണാവുന്നതാണ് .
തന്നാണ്
യഥാര്‍ത്ഥ ഗാന്ധിയനെന്നോ , മാര്‍ക്സ്സിസ്റെന്നോ , സോഷ്യലിസ്റ്റെന്നോ
അല്ലെങ്കില്‍ എന്തോ ഒന്നാണെന്നോ മറ്റുമുള്ള അഹങ്കാരതിമിര്പ്പിലായിരിക്കും
ഈ ചാവേറാക്രമണം. സ്വന്തമെന്ന് അവകാശപ്പെടാന്ഇവര്ക്ക്
വിഗ്രഹങ്ങളില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഇവര്‍ പലപ്പോഴും മഹാത്മാ ഗാന്ധി , കാറല്‍
മാര്‍ക്സ് , മറ്റ് ഭൌമികമോ അഭൌമികമോ ആയ യുഗ പുരുഷന്മാര്‍ എന്നിവരെസ്വന്തം വിഗ്രഹങ്ങളായി കടമെടുക്കുന്നു. സ്വാഭാവികമായും ഇത്തരം
ചാവേറ്കളോട്ചേര്ന്ന് പ്രവര്‍ത്തിക്കാന്‍
ഉറക്കത്തിനും ഉണര്‍വ്വിനും ഇടയില്കഴിഞ്ഞുകൂടുന്ന
താത്കാലിക അരാഷ്ട്രീയ വര്‍ഗ്ഗം തയാറയിരിക്കും. ഇതാണ്അരാഷ്ട്രീയതയുടെ
കര്‍മപഥം.
ലോകത്തെല്ലായിടത്തെന്നപോലെ
ഇന്ത്യയിലും കോണ്ഗ്രസ് - കമ്മ്യുണിസ്റ്റ് -സോഷ്യലിസ്റ്റ് രാഷ്ട്രീയ
സങ്കേതങ്ങള്‍ പിളര്ന്നതുംപിളര്ന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതും
നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ച അരാഷ്ട്രീയതയുടെവ്യാകരണത്തിനും
കര്‍മപഥത്തിനും വിധേയമായാണ്. മഹാത്മാ ഗാന്ധിയില്‍ നിന്ന്രമേശ്
ചെന്നിത്തല വരെയും, എം. എന്‍ . റോയില്‍ നിന്ന് പിണറായ് വിജയന്വരെയും , ആചാര്യ നരേന്ദ്ര ദേവില്‍ നിന്ന് ഒ .
രാജഗോപാല്‍ വരെയുംപ്രസ്ഥാനങ്ങള് പിളര്‍ന്നതും
പിളര്‍ന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതും മേല്സൂചിപ്പിച്ച
അരാഷ്ട്രീയതയുടെ നിറ സാന്നിധ്യം കൊണ്ടാണ്.
രാഷ്ട്രീയത്തിലെ
അരാഷ്ട്രീയചിന്തപോലെത്തന്നെ മതങ്ങളില്‍ വിമതചിന്തയും ഇതേഅളവിലും
, ക്രമത്തിലും
, ഭാവത്തിലും
വളര്‍ന്നവയാണ്. വിമോചന ദൈവശാസ്ത്രംമുതല്
ജീവനകലയുടെ രീതിശാസ്ത്രം വരെ പരിണമിച്ചെത്തിയ വിമതചിന്തഅരാഷ്ട്രീയതയോളം
തന്നെ ആപല്‍കരമാണ്. അരാഷ്ട്രീയ ചിന്തയായാലും വിമതചിന്തയായാലും
രണ്ടും നിഗ്രഹിക്കുന്നത് അസ്സല്‍ രാഷ്ട്രീയ ചിന്തയേയുംമതചിന്തയെയുമാണ്.
രാം
ലീല മൈതാനത്തില്‍ മഹാത്മാ ഗാന്ധിയുടെ വിഗ്രഹത്തണലില്‍ അണ്ണാ ഹസാരെനടത്തിയ ഹസാരെ ലീലകളും , പത്മനാഭസ്വാമി
ക്ഷേത്രത്തില്‍ പൈതൃകസംരക്ഷണത്തിന്റെ
തണലില്‍ തുറന്ന നിലവരകളും നമുക്ക് കാണിച്ചുതന്നത്അരാഷ്ട്രീയതയുടെയും
വിമതചിന്തയുടെയും വിശ്വരൂപമാണ് . ആദ്യത്തേത് സോഷ്യല്ആക്ടിവിസത്തിന്റെ
മറവില്‍ പാര്‍ളിമെന്ററി ജനാധിപത്യത്തെഅട്ടിമറിക്കുമ്പോള്
രണ്ടാമത്തേത് പൈതൃകത്തിന്റെ മറവില്‍ ആദ്ധ്യാത്മീകജനാധിപത്യത്തെ
അട്ടിമറിക്കുന്നു.
While his means maybe Gandhian, his demands are certainly not.
Arundhati Roy
If what we're watching on TV is indeed a revolution,
then it has to be one of the more embarrassing and unintelligible ones
of recent times. For now, whatever questions you may have about the Jan
Lokpal Bill, here are the answers you're likely to get: tick the box —
(a) Vande Mataram (b) Bharat Mata ki Jai (c) India is Anna, Anna is
India (d) Jai Hind.
For completely different
reasons, and in completely different ways, you could say that the
Maoists and the Jan Lokpal Bill have one thing in common — they both
seek the overthrow of the Indian State. One working from the bottom up,
by means of an armed struggle, waged by a largely adivasi army, made up
of the poorest of the poor. The other, from the top down, by means of a
bloodless Gandhian coup, led by a freshly minted saint, and an army of
largely urban, and certainly better off people. (In this one, the
Government collaborates by doing everything it possibly can to
overthrow itself.)
In April 2011, a few days into
Anna Hazare's first “fast unto death,” searching for some way of
distracting attention from the massive corruption scams which had
battered its credibility, the Government invited Team Anna, the brand
name chosen by this “civil society” group, to be part of a joint
drafting committee for a new anti-corruption law. A few months down the
line it abandoned that effort and tabled its own bill in Parliament, a
bill so flawed that it was impossible to take seriously.
Then,
on August 16th, the morning of his second “fast unto death,” before he
had begun his fast or committed any legal offence, Anna Hazare was
arrested and jailed. The struggle for the implementation of the Jan
Lokpal Bill now coalesced into a struggle for the right to protest, the
struggle for democracy itself. Within hours of this ‘Second Freedom
Struggle,' Anna was released. Cannily, he refused to leave prison, but
remained in Tihar jail as an honoured guest, where he began a fast,
demanding the right to fast in a public place. For three days, while
crowds and television vans gathered outside, members of Team Anna
whizzed in and out of the high security prison, carrying out his video
messages, to be broadcast on national TV on all channels. (Which other
person would be granted this luxury?) Meanwhile 250 employees of the
Municipal Commission of Delhi, 15 trucks, and six earth movers worked
around the clock to ready the slushy Ramlila grounds for the grand
weekend spectacle. Now, waited upon hand and foot, watched over by
chanting crowds and crane-mounted cameras, attended to by India's most
expensive doctors, the third phase of Anna's fast to the death has
begun. “From Kashmir to Kanyakumari, India is One,” the TV anchors tell
us.
While his means may be Gandhian, Anna Hazare's
demands are certainly not. Contrary to Gandhiji's ideas about the
decentralisation of power, the Jan Lokpal Bill is a draconian,
anti-corruption law, in which a panel of carefully chosen people will
administer a giant bureaucracy, with thousands of employees, with the
power to police everybody from the Prime Minister, the judiciary,
members of Parliament, and all of the bureaucracy, down to the lowest
government official. The Lokpal will have the powers of investigation,
surveillance, and prosecution. Except for the fact that it won't have
its own prisons, it will function as an independent administration,
meant to counter the bloated, unaccountable, corrupt one that we
already have. Two oligarchies, instead of just one.
Whether
it works or not depends on how we view corruption. Is corruption just a
matter of legality, of financial irregularity and bribery, or is it the
currency of a social transaction in an egregiously unequal society, in
which power continues to be concentrated in the hands of a smaller and
smaller minority? Imagine, for example, a city of shopping malls, on
whose streets hawking has been banned. A hawker pays the local beat cop
and the man from the municipality a small bribe to break the law and
sell her wares to those who cannot afford the prices in the malls. Is
that such a terrible thing? In future will she have to pay the Lokpal
representative too? Does the solution to the problems faced by ordinary
people lie in addressing the structural inequality, or in creating yet
another power structure that people will have to defer to?
Meanwhile
the props and the choreography, the aggressive nationalism and flag
waving of Anna's Revolution are all borrowed, from the anti-reservation
protests, the world-cup victory parade, and the celebration of the
nuclear tests. They signal to us that if we do not support The Fast, we
are not ‘true Indians.' The 24-hour channels have decided that there is
no other news in the country worth reporting.
‘The
Fast' of course doesn't mean Irom Sharmila's fast that has lasted for
more than ten years (she's being force fed now) against the AFSPA,
which allows soldiers in Manipur to kill merely on suspicion. It does
not mean the relay hunger fast that is going on right now by ten
thousand villagers in Koodankulam protesting against the nuclear power
plant. ‘The People' does not mean the Manipuris who support Irom
Sharmila's fast. Nor does it mean the thousands who are facing down
armed policemen and mining mafias in Jagatsinghpur, or Kalinganagar, or
Niyamgiri, or Bastar, or Jaitapur. Nor do we mean the victims of the
Bhopal gas leak, or the people displaced by dams in the Narmada Valley.
Nor do we mean the farmers in NOIDA, or Pune or Haryana or elsewhere in
the country, resisting the takeover of the land.
‘The
People' only means the audience that has gathered to watch the
spectacle of a 74-year-old man threatening to starve himself to death
if his Jan Lokpal Bill is not tabled and passed by Parliament. ‘The
People' are the tens of thousands who have been miraculously multiplied
into millions by our TV channels, like Christ multiplied the fishes and
loaves to feed the hungry. “A billion voices have spoken,” we're told.
“India is Anna.”
Who is he really, this new saint,
this Voice of the People? Oddly enough we've heard him say nothing
about things of urgent concern. Nothing about the farmer's suicides in
his neighbourhood, or about Operation Green Hunt further away. Nothing
about Singur, Nandigram, Lalgarh, nothing about Posco, about farmer's
agitations or the blight of SEZs. He doesn't seem to have a view about
the Government's plans to deploy the Indian Army in the forests of
Central India.
He does however support Raj
Thackeray's Marathi Manoos xenophobia and has praised the ‘development
model' of Gujarat's Chief Minister who oversaw the 2002 pogrom against
Muslims. (Anna withdrew that statement after a public outcry, but
presumably not his admiration.)
Despite the din,
sober journalists have gone about doing what journalists do. We now
have the back-story about Anna's old relationship with the RSS. We have
heard from Mukul Sharma who has studied Anna's village community in
Ralegan Siddhi, where there have been no Gram Panchayat or Co-operative
society elections in the last 25 years. We know about Anna's attitude
to ‘harijans': “It was Mahatma Gandhi's vision that every village
should have one chamar, one sunar, one kumhar and so on. They should
all do their work according to their role and occupation, and in this
way, a village will be self-dependant. This is what we are practicing
in Ralegan Siddhi.” Is it surprising that members of Team Anna have
also been associated with Youth for Equality, the anti-reservation
(pro-“merit”) movement? The campaign is being handled by people who run
a clutch of generously funded NGOs whose donors include Coca-Cola and
the Lehman Brothers. Kabir, run by Arvind Kejriwal and Manish Sisodia,
key figures in Team Anna, has received $400,000 from the Ford
Foundation in the last three years. Among contributors to the India
Against Corruption campaign there are Indian companies and foundations
that own aluminum plants, build ports and SEZs, and run Real Estate
businesses and are closely connected to politicians who run financial
empires that run into thousands of crores of rupees. Some of them are
currently being investigated for corruption and other crimes. Why are
they all so enthusiastic?
Remember the campaign for
the Jan Lokpal Bill gathered steam around the same time as embarrassing
revelations by Wikileaks and a series of scams, including the 2G
spectrum scam, broke, in which major corporations, senior journalists,
and government ministers and politicians from the Congress as well as
the BJP seem to have colluded in various ways as hundreds of thousands
of crores of rupees were being siphoned off from the public exchequer.
For the first time in years, journalist-lobbyists were disgraced and it
seemed as if some major Captains of Corporate India could actually end
up in prison. Perfect timing for a people's anti-corruption agitation.
Or was it?
At a time when the State is withdrawing
from its traditional duties and Corporations and NGOs are taking over
government functions (water supply, electricity, transport,
telecommunication, mining, health, education); at a time when the
terrifying power and reach of the corporate owned media is trying to
control the public imagination, one would think that these institutions
— the corporations, the media, and NGOs — would be included in the
jurisdiction of a Lokpal bill. Instead, the proposed bill leaves them
out completely.
Now, by shouting louder than
everyone else, by pushing a campaign that is hammering away at the
theme of evil politicians and government corruption, they have very
cleverly let themselves off the hook. Worse, by demonising only the
Government they have built themselves a pulpit from which to call for
the further withdrawal of the State from the public sphere and for a
second round of reforms — more privatisation, more access to public
infrastructure and India's natural resources. It may not be long before
Corporate Corruption is made legal and renamed a Lobbying Fee.
Will
the 830 million people living on Rs.20 a day really benefit from the
strengthening of a set of policies that is impoverishing them and
driving this country to civil war?
This awful crisis
has been forged out of the utter failure of India's representative
democracy, in which the legislatures are made up of criminals and
millionaire politicians who have ceased to represent its people. In
which not a single democratic institution is accessible to ordinary
people. Do not be fooled by the flag waving. We're watching India being
carved up in war for suzerainty that is as deadly as any battle being
waged by the warlords of Afghanistan, only with much, much more at
stake.
"ജന്തര്‍ മന്ദിറില്‍ ഒരു
കട്ടിലില്‍ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഇന്ത്യ ഭരിയ്ക്കാനാണ് അണ്ണാ ഹസാരെയുടെയും
സംഘത്തിന്റെയും ലക്ഷ്യമെങ്കില്‍ പിന്നെ ജനാധിപത്യവും , പാര്ളിമെന്റും ,
പ്രധാനമന്ത്രിയും , ജഡീഷ്യറിയും ആവശ്യമുണ്ടോ ?"
"ഗാന്ധിജി
നീരാഹാരവും സത്യാഗ്രഹവും അനുഷ്റിച്ചത് ബ്രിട്ടീഷുകാരെ
കീഴ്പ്പെടുത്താനായിരുന്നു . അണ്ണാ ഹസാരെ ഇതു രണ്ടും അനുഷ്റിയ്ക്കുന്നത്‌
ഇന്ത്യയെത്തന്നെ കീഴ്പ്പെടുത്താനാണ് . പാര്‍ലിമെന്റ്റി ജനാധിപത്യത്തിന്
തുരങ്കം വയ്ക്കുന്നത് അപലപനീയമാണ് . അത് ഗാന്ധിയന്‍ സമീപനവുമല്ല ."
"സിവില്‍
കുറ്റം ചെയ്യുമ്പോഴാണ് സിവില്‍ സൊസൈറ്റി ഉണ്ടാവുന്നത് എന്ന തോന്നലാണ്
അണ്ണാ ഹസാരെയേ പിന്തുണയ്ക്കുന്നവര്‍ക്കുള്ളത് . ഡോ. ബിനായക് സെന്നിനെ
ജയിലില്‍ അടച്ചപ്പോള്‍ ഇവരെല്ലാം എവിടെയായിരുന്നു . ഈ അണ്ണാ ഹസാരെയും
കണ്ടില്ലല്ലോ ?"
"സോഷ്യല്‍
ആക്ടിവിസം ഇന്ന് പലര്‍ക്കും ഒരു പ്രോഫെഷനാണ് . ഒന്നുകില്‍ മെച്ചപ്പെട്ട
സ്വന്തം ഉപജീവനത്തിന് അല്ലെങ്കില്‍ മെച്ചപ്പെട്ട സ്വന്തം ഇമേജിന്റെ
അതിജീവനത്തിന്. പാവം ഗാന്ധിജിയെ ഇതുപറഞ്ഞ് കളങ്കപ്പെടുത്തരുത് ."
"പ്രശ്നങ്ങളെ
വൈകാരികമായി കാണാതെ വൈചാരികമായി കാണണം . അണ്ണാ ഹസാരെയ്ക്കും കൂട്ടര്‍ക്കും
സംഭവിച്ചത് അവര്‍ പ്രശ്നങ്ങളെ വൈകാരികമായി സമീപിയ്ക്കുന്നു എന്നതാണ് .
സത്യങ്ങള്‍ പ്രിയമെന്നും അപ്രീയമെന്നും വേര്‍തിരിച്ചിട്ടുള്ളതുപോലെ
പ്രശ്നങ്ങളെയും അങ്ങനെ വേര്‍തിരിയ്ക്കാവുന്നതാണ്. ഗാന്ധിയന്‍
ചിന്തകൂടിയാവുമ്പോള്‍ പ്രത്യേകിച്ചും ."
"അഴിമതി
തെറ്റാണെന്നും അത് നിര്‍മാര്‍ജ്ജനം ചെയ്യണമെന്നും എല്ലാവര്‍ക്കും
താത്പര്യമുണ്ട് . എന്നാല്‍ പതിവുപോലെ കാലത്ത് ഉണരുന്നതോടെ ഇതൊക്കെ
സംഭവിയ്ക്കണം എന്ന് വാശി പിടിയ്ക്കുന്നത് ഗാന്ധിയന്‍ മാര്‍ഗ്ഗമല്ല ;
ലക്ഷ്യവുമല്ല."
"Anna
Hazare has locked the Indian Parliament for the last so many days. This
will bring a substantial loss of crores. It is a huge loss to the
Nation that Anna and his team generated when compared to that of
corruption. The Indian parliamen...t is debating for the last few days
on the issue that how many days a Social Activist could utilize for
agitation against the Nation to which he belongs. Shame! All Indians,
if they feel shame please bow your head."
"സ്വന്തം
ബില്ലിനായി ഹസാരെ വാശി പിടിയ്ക്കുകയാണ് .സര്‍ക്കാര്‍ ലോക്പാല്‍ ബില്‍
പാസ്സാക്കിയ ശേഷവും ഹസാരെ സ്വന്തം ബില്ലിനായി വാശിപിടിച്ചു. ജനലോക്പാല്‍
ബില്‍ പാര്ളിമെന്റിനുമേല്‍ അടിച്ചേല്‍പ്പിയ്ക്കനാണ് ഹസാരെ
ശ്രമിയ്ക്കുന്നത് . നിയമനിര്‍മാണം പാര്‍ലിമെന്റിന്റെ വിശേഷാല്‍ അധികാരമാണ്
."ഡോ .മന്‍ മോഹന്‍ സിംഗ് .
"കഴിഞ്ഞ
കുറെ ദിവസങ്ങളായി ഇന്ത്യന്‍ പാര്‍ലിമെന്റ്, അണ്ണാ ഹസാരെ
സ്തംഭിപ്പിച്ചിരിയ്ക്കുകയാണ് . ഇത് വഴി കോടികളുടെ നഷ്ടം ഇന്ത്യ
രാജ്യത്തിനുണ്ട് . നടന്ന അഴിമതിയേക്കാള്‍ ഭീകരമാണ് അണ്ണാ ഹസാരെയയൂം
കൂട്ടരും ഉണ്ടാക്കുന്ന ഈ നഷ്ടം . രാജ്യം ഇപ്പോള്‍ പ്രധാനമായും ചര്‍ച്ച
ചെയ്യുന്നത് ഒരാള്‍ക്ക്‌ എത്ര ദിവസം രാജ്യത്തിനെതിരെ സമരം ചെയ്യാനാവും
എന്നാണ്. ഭാരതമേ ലജ്ജിയ്ക്കുക . തലയുണ്ടെങ്കില്‍ തല താഴ്ത്തുക."
"Anna
Hazare has locked the Indian Parliament for the last so many days. This
will bring a substantial loss of crores. It is a huge loss to the
Nation that Anna and his team generated when compared to that of
corruption. The Indian parliament is debating for the last few days on
the issue that how many days a Social Activist could utilize for
agitation against the Nation to which he belongs. Shame! All Indians,
if they feel shame please bow your head."
"മാധ്യമങ്ങള്‍
എഴുതിയത് മറക്കരുത് . വായനക്കാര്‍ക്ക് അതൊന്നും മറക്കാനാവില്ല , കാരണം പണം
മുടക്കി വായിക്കുന്നവരാണ് ഞങ്ങള്‍ . എഴുതിയതിനെ ന്യയീകരിക്കേണ്ടത്
മാധ്യമങ്ങളുടെ കടമയാണ് . വായിയ്ക്കേണ്ടത് ഞങ്ങളുടെ ബാധ്യതയും ."
"Media
should not forget what they have written. Readers could not forget it,
because they invest money to read it. It is the duty of the Media to
justify what they have written. It is the responsibility of the readers
to read it."
"ഏകദേശം
അറുപതു മുതല്‍ അറുപത്തഞ്ചു ശതമാനം വരെ അഴിമതി ഒഴിവാക്കാനാവുമെന്ന
പ്രത്യാശയിന്മേല്‍ അണ്ണാ ഹസാരെയെ പതിനഞ്ചു ദിവസത്തേയ്ക്ക് നീരാഹാര സമരം
നടത്താന്‍ അനുവദിച്ചുകൊണ്ടുള്ള കരാര്‍ ഇന്ത്യ ഗവേര്‍മെന്റും അണ്ണാ
ഹസാരെയും കൂടി ഇന്ന് ഒപ്പുവച്ചു . മിക്കവാറും കരാര്‍ പുതുക്കാനുള്ള
സാദ്ധ്യതകള്‍ തെളിഞ്ഞു കാണുന്നു ."
"അണ്ണാ ഹസാരെയുടെത് നീരാഹാര സമരമല്ല വീരാഹാര സമരമാണ് . വീരഹാരങ്ങള്‍
ഏറ്റുവാങ്ങാന്‍ മാത്രമായി ഒരു സമരം . ഗാന്ധിജിയ്ക്ക് അപമാനമാണ് ഈ സമരം .
അതുകൊണ്ട് , ഈ സമരം പിന്‍വലിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും സ്വതന്ത്രമായി
ചിന്തിയ്ക്കുന്ന ജനത്തിന് ഒരു ചുക്കുമില്ല . ഇരിയ്ക്കുന്ന കസേര പോകുമോ
എന്ന് പേടിയ്ക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഒരു പക്ഷെ ഇത് അവസാനിപ്പിയ്ക്കണമെന്ന്
ആവശ്യപ്പെടാം . കിട്ടാനിനിരിയ്ക്കുന്ന കസേരകളില്‍ ഇരുപ്പുറപ്പിയ്ക്കുവാന്‍
ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഈ വീരാഹാരം തുടരണമെന്നും ആവശ്യപ്പെടാം . "
“For completely different reasons, and in completely
different ways, you could say that the Maoists and the Jan Lokpal Bill have one
thing in common — they both seek the overthrow of the IndianState.”
Arundhati Roy.
The Jan Lokpal campaign...... “by
means of a bloodless Gandhian coup, led by a freshly minted saint, and an army
of largely urban, and certainly better off people. (In this one, the Government
collaborates by doing everything it possibly can to overthrow itself.)”
Arundhati Roy.
“The Team Anna, the brand name
chosen by this “civil society” group, to be part of a joint drafting committee
for a new anti-corruption law. A few months down the line it abandoned that
effort and tabled its own bill in Parliament, a bill so flawed that it was
impossible to take seriously.” Arundhati Roy.
“Anna Hazare remained in Tihar
jail as an honoured guest, where he began a fast, demanding the right to fast
in a public place. For three days, while crowds and television vans gathered
outside, members of Team Anna whizzed in and out of the high security prison,
carrying out his video messages, to be broadcast on national TV on all
channels. (Which other person would be granted this luxury?)” Arundhati Roy.
“Now, waited upon hand and foot,
watched over by chanting crowds and crane-mounted cameras, attended to by
India's most expensive doctors, the third phase of Anna's fast to the death has
begun. “From Kashmir to Kanyakumari,
India is One,”
the TV anchors tell us.” Arundhati Roy.
“The Bill is a draconian,
anti-corruption law, in which a panel of carefully chosen people will
administer a giant bureaucracy, with thousands of employees, with the power to
police everybody from the Prime Minister, the judiciary, members of Parliament,
and all of the bureaucracy, down to the lowest government official. The Lokpal
will have the powers of investigation, surveillance, and prosecution. Except
for the fact that it won't have its own prisons, it will function as an
independent administration, meant to counter the bloated, unaccountable,
corrupt one that we already have. Two oligarchies, instead of just one.” Arundhati
Roy.
“A hawker pays the local beat cop
and the man from the municipality a small bribe to break the law and sell her
wares to those who cannot afford the prices in the malls. Is that such a
terrible thing? In future will she have to pay the Lokpal representative too?
Does the solution to the problems faced by ordinary people lie in addressing
the structural inequality, or in creating yet another power structure that people
will have to defer to?” Arundhati Roy.
“Who is he (Anna Hazare) really,
this new saint, this Voice of the People? Oddly enough we've heard him say
nothing about things of urgent concern. Nothing about the farmer's suicides in
his neighbourhood, or about Operation Green Hunt further away. Nothing about
Singur, Nandigram, Lalgarh, nothing about Posco, about farmer's agitations or
the blight of SEZs. He doesn't seem to have a view about the Government's plans
to deploy the Indian Army in the forests of Central India.”
Arundhati Roy.
“Is it surprising that members of
Team Anna have also been associated with Youth for Equality, the
anti-reservation (pro-“merit”) movement? The campaign is being handled by
people who run a clutch of generously funded NGOs whose donors include
Coca-Cola and the Lehman Brothers. Kabir, run by Arvind Kejriwal and Manish
Sisodia, key figures in Team Anna, has received $400,000 from the Ford
Foundation in the last three years.” Arundhati Roy.
“Remember the campaign for the
Jan Lokpal Bill gathered steam around the same time as embarrassing revelations
by Wikileaks and a series of scams, including the 2G spectrum scam, broke, in
which major corporations, senior journalists, and government ministers and
politicians from the Congress as well as the BJP seem to have colluded in
various ways as hundreds of thousands of crores of rupees were being siphoned
off from the public exchequer.” Arundhati Roy.
“Will the 830 million people
living on Rs.20 a day really benefit from the strengthening of a set of
policies that is impoverishing them and driving this country to civil war?”
Arundhati Roy.
“This awful crisis has been
forged out of the utter failure of India's representative democracy,
in which the legislatures are made up of criminals and millionaire politicians
who have ceased to represent its people. In which not a single democratic
institution is accessible to ordinary people. Do not be fooled by the flag
waving. We're watching India
being carved up in war for suzerainty that is as deadly as any battle being
waged by the warlords of Afghanistan,
only with much, much more at stake.” Arundhati Roy.
Where was he at the time of the
other ‘n’ number of Scam?
Now his appearance seems dubious. The appearance of his
newly generated promoters and supporters are also dubious.
The major tax evaders in India are either the corporate giants or the
Bolly-Kolly-Mollywood giants. The promoters and supporters of Anna Hazare are
these tax evaders. In such a context, how should we justify the cause of Anna
Hazare? Evidently there is hidden agenda underneath Anna Hazare. If not; why
should the opposition is defending Anna Hazare?
The major corruption in India as lime lighted now is the 2G spectrum. Now Anna Hazare
is utilizing the same 2G spectrum technology to reflect and refract the
messages of anti-corruption. Lakhs and Lakhs of rupees are being spent on
transmitting bulk SMS for the dissemination of Anna Hazare and his message. Is
this the other replica of the corruption?
Why should we call Anna Hasare a true Gandhian? A person who had spent Rs.2.20 Lakhs for
celebrating his Birth Day could not be treated as Gandhian. Celebrating One’s
own Birth Day itself is not a Gandhian attitude. The stories of corruption in
connection with the ‘so called’ charity institutions headed by Anna Hazare are
yet to come out.
Social Activism, nowadays have become the effective
weapon effectively applied by the opposition on the ruling front in India. There are lots of such examples to be cited of from the
various states in India. These Social Activists are later on honoured and consecrated as
divine icons or images in the country as and when the opposition becomes the
ruling front.
Dr. Sukumar Azhikode from Kerala is such an acclaimed
icon who has been consecrated often by the respective opposition parties and
the opposition-turned ruling parties. Disguised Social Activism and Social
Activists are dangerous to any community or Nation.
So, let us promote the issue not the person behind the
issue. Let our issues not to attack the Nation and the National interests.
A person who is propagandizing India as a corrupt country in the whole world, could not be
tolerated? A person who is trying to tarnish India and Democracy at the eve of its independence could not
be tolerated or even accounted for.
Prime Minister Manmohan Singh’s address to the Nation
On the 64th Independence Day
“We
want a strong Lokpal to prevent corruption in high places. We have recently
introduced a Bill in Parliament to achieve this. Now only Parliament can decide
what type of Lokpal legislation should be enacted. I am aware of the
differences of opinion on some aspects of the Bill. Those who don't agree with
this Bill can put forward their views to Parliament, political parties and even
the press. However, I also believe that they should not resort to hunger
strikes and fasts unto death.”
“I
have said so much on corruption because I know that this problem is a matter of
deep concern for all of us. However, this is a difficulty for which no
government has a magic wand. We are taking simultaneous action on many fronts
in our fight against corruption. We want all political parties to stand
shoulder to shoulder with us in this fight. To eradicate corruption, we have
introduced, and will introduce, many Bills in Parliament. I hope that all
political parties will cooperate in the process of converting these Bills into
statutes. On the issue of corruption, I would like to say in the end that we
can win the fight against corruption only when each and every citizen of India
cooperates in it.”
അവാര്‍ഡ് ദാനം , ആദരണം , അനുശോചനം , അനുസ്മരണം എന്നീ നാല് തൂണുകളില്‍
തൂങ്ങി നില്‍ക്കുകയാണ് കേരളത്തിലെ സാംസ്കാരിക സ്ഥാപനമായ കേരള സാഹിത്യ
അക്കാദമി. ഇവയില്‍ ആദ്യത്തേത് രണ്ടാമത്തെതിനോടും മൂന്നാമത്തേത്
നാലാമത്തെതിനോടും കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. മറ്റൊരര്‍ത്ഥത്തില്‍ പറഞ്ഞാല്‍
ആദ്യത്തേത് തീര്‍ച്ചപ്പെടുത്തിയാല്‍ പിന്നെ ബാക്കി മൂന്നും ഉറപ്പിക്കാം
എന്നത് പരമാത്മ സത്യം .
അവാര്‍ഡു ദാനത്തിന്റെ നിയമവെടിയില്‍ ആദരണം മുഴക്കങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്നത്
പോലെ അനുശോചനത്തിന്റെ ആചാരവെടിയില്‍ അനുസ്മരണങ്ങള്‍ മുഴക്കങ്ങള്‍
സൃഷ്ടിക്കുന്നു . പിന്നെ ചരിത്രത്തിന്റെ തനിയാവര്‍ത്തനം പോലെ
പരേതാത്മാവിന് വര്‍ഷം തോറും സ്മൃതിയും സ്മൃതി മണ്ഡപവും ഒരുങ്ങുന്നു .
പതുക്കെപതുക്കെ സ്മൃതി മണ്ഡപം സ്മാരക മന്ദിരമായി പരിണമിക്കുന്നു . സ്മാരക
മന്ദിരത്തിന് തൂങ്ങി നില്‍ക്കാന്‍ പതിവുപോലെ തൂണുകള്‍ ഉണ്ടാവുന്നതോടെ
പരേതാത്മാവിന്റെ സ്മരണാര്‍ത്ഥം അവാര്‍ഡ് ദാനം , ആദരണം , അനുശോചനം ,
അനുസ്മരണം തുടങ്ങിയവ തനിയാവര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്നു . ഇതിനെ സാംസ്കാരിക
പരിണാമസിദ്ധാന്തം എന്ന് പേര് വിളിക്കാവുന്നതാണ് . ഇതിന്റെ
"ഡാര്‍വിന്മാര്‍" തൃശൂരിലെ സാംസ്കാരിക പ്രവര്‍ത്തകരാണ് . കേരള സാഹിത്യ
അക്കാദമിയാണ് ഈ സൈദ്ധാന്തികരുടെ കാര്യാലയം .
എനിക്ക് ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ട ഗുരുവും സുഹൃത്തുമായ രവീന്ദ്രന്‍ എന്ന ചിന്ത
രവിയും ഈ സാംസ്കാരിക പരിണാമ സൈദ്ധാന്തികരുടെ കരാള വലയത്തില്‍
അകപ്പെട്ടുപോയി . പരിശുദ്ധ സ്നേഹത്തിന്റെയും സൌഹൃദത്തിന്റെയും ആള്‍
രൂപമാണ് ഞങ്ങള്‍ക്ക് രവിയേട്ടന് . രവിയേട്ടന്റെ തൃശൂരിലെ സൌഹൃദ
സങ്കേതങ്ങളിലൊക്കെ ഞങ്ങള്‍ നിത്യസന്നിഹിതരായിരുന്നു . എന്നാല്‍
അന്നൊന്നും ഞങ്ങള്‍ കാണാത്ത ചില അരൂപികളാണ് രവിയേട്ടന് അനുശോചന വെടി
വെക്കാനും അനുസ്മരണ മുഴക്കങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കാനും കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമിയില്‍
എത്തി ചേര്‍ന്നത്‌ . എന്നിട്ട് എല്ലാവരും ഒറ്റവാക്കില്‍ അനുസ്മരിച്ചു ;
"രവീന്ദ്രന്‍ ഒരു തികഞ്ഞ അരാജകവാദിയാണെന്ന് ."
നുണ ! കല്ല്‌ വച്ച നുണ !
കള്ളം ! പച്ച കള്ളം !
രവിയേട്ടാ ....ഇവര്‍ ചെയ്യുന്നത് എന്താണെന്ന് ഇവര്‍ അറിയുന്നില്ല . ഇവരോട് പൊറുക്കേണമേ .
സാംസ്കാരിക പരിണാമ സൈദ്ധാന്തികര്‍ ഒന്ന് മനസ്സിലാക്കണം .
ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിനെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികളെയും വളരെ അടുത്തറിഞ്ഞിട്ടുള്ള ഒരാളാണ് ഞാന്‍. ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ ആദ്യകാല വിമര്‍ശന കലയും പ്രസംഗ കലയും ഏറെ ആസ്വദിക്കുകയും നെഞ്ചിലേറ്റി നടന്നിട്ടുള്ള ഒരാളുമാണ് ഞാന്‍. ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീ ക്കോടിന്റെ എഴുത്തും വാക്കും കുറിച്ചെടുത്ത നോടുപുസ്തകം ഞാന്‍ ഇന്നും സൂക്ഷിക്കുന്നു.
എന്നാല്‍ ആശയവൈരുധ്യങ്ങള്‍ കൊണ്ട് കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹികാന്തരീക്ഷത്തില്‍ അതിഭീകരമായ മുഴക്കങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ച ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന് ഇത് സാംസ്കാരിക പര്‍വ്വത്തിലെ മൂന്നാം ഊഴമാണെന്ന് എന്ന് പറയേണ്ടി വരും.
പിതൃശൂന്യമായ സാഹിത്യ വിമര്‍ശം കൊണ്ട് ജി. ശങ്കരകുറുപ്പെന്ന മഹാകവിയെ ഇല്ലാതാക്കിയ ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ ആദ്യ ഊഴമായിരുന്നു "ജി. ശങ്കരകുറുപ്പ് വിമര്‍ശിക്കപ്പെടുന്നു" എന്ന കൃതിയുടെ ഊഴം. ഒരുപക്ഷെ ഈ കാലഘട്ടമായിരിക്കും ഡോ . സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിനെ മലയാള സാഹിത്യചരിത്രം അടയാളപ്പെടുത്തിയ ഒന്നാം ഊഴം. ഇത് വിഗ്രഹ ധ്വംസനത്തിന്റെ (Iconoclasm) ഒരു കാലഘട്ടമായിരുന്നു.
സാഹിത്യം ദര്‍ശനങ്ങള്‍ക്ക് നിര്‍ബന്ധിതമായി കീഴടങ്ങിയ മറ്റൊരു കാലഘട്ടവും ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന് ഉണ്ടായിരുന്നു. "തത്ത്വമസി" എഴുതിയ ഈ കാലഘട്ടത്തിലാണ് ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ രണ്ടാം ഊഴം വന്നെത്തുന്നത്. കുറച്ചു പുരസ്കാരങ്ങളുടെ സഹവാസം ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ അഴീക്കോടിന് വന്നു ചേര്‍ന്നുവെങ്കിലും കാര്യമായ ഫലസിദ്ധി ഈ ഊഴത്തില്‍ ഉണ്ടായില്ല. ആധ്യാല്മീക ഭ്രമാവസ്തയുടെ (Spiritual Fervor) മറ്റൊരു കാലഘട്ടമായിരുന്നു ഇത്.
സാഹിത്യവും ദര്‍ശനവും ഉന്നം പിഴച്ചപ്പോള്‍ ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോട് കണ്ടെത്തിയ മറ്റൊരു വഴിയാണ് സാമൂഹ്യവിമര്‍ശനം. ശബ്ദാഘോഷത്തിന്റെ നാള്‍വഴികള്‍ കണ്ടെത്തിയ ഈ ഊഴമാണ് ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ മൂന്നാം ഊഴം. വിമര്‍ശന കലയും പ്രസംഗ കലയും സമന്വയിപ്പിച്ച് ഡോ .സുകുമാര്‍ അഴീക്കോട് പ്രഭാഷണം എന്ന ഒരു പുതിയ അവതരണ സങ്കേതത്തില്‍ അഭയം പ്രാപിക്കുകയായിരുന്നു ഇവിടെ. ഇവിടെയും ഞാന്‍ ഏറെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് പ്രഭാഷകന്റെ ആദ്യകാല പ്രഭാഷണങ്ങള്‍ തന്നെയായിരുന്നു.
അഴീക്കോടിന്റെ ശബ്ദം ജനകീയവല്കരിക്കപ്പെട്ടത്‌ ഇവിടെ വച്ചാണ്. തന്റെ ശബ്ദത്തിന്റെ സൌകുമാര്യം കൊണ്ട് സ്വന്തം പേരിന്റെ പൂര്‍വാംശത്തെ സ്വാര്‍ത്ഥകമാക്കിയ ഒരു വസന്തകാലമായിരുന്നു ഇത് . അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആശയവൈരുധ്യങ്ങള്‍ കൊണ്ട് കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹികാന്തരീക്ഷത്തില്‍ നിറഭേദങ്ങള്‍ വിരിയിച്ച അഴീക്കോടിന്റെ അവസാനത്തെ ഊഴമായി ഇതിനെ കാണാവുന്നതാണ്.
സാധാരണ ജനപക്ഷത്തിന്റെ സ്വാധീനം കൊണ്ട് ഗുരുത്ത്വം അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കപ്പെട്ട ഒരു ഊഴമായിരുന്നു എന്തുകൊണ്ടും ഈ മൂന്നാം ഊഴം. രാഷ്ട്രീയ വൈചിത്ര്യം കൊണ്ടും തന്നില്‍ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കപ്പെട്ട ഗുരുത്ത്വത്തെ നിലനിര്‍ത്തേണ്ടതുകൊണ്ടും ആശയവൈരുധ്യങ്ങളാല്‍ നിറസമ്പുഷ്ടമായിരുന്നു ഈ മൂന്നാം ഊഴം. തികച്ചും ആത്മരതിയുടെ (Narcissism) ഒരു കാലഘട്ടമാണ് ഇത്.
എന്നാല്‍ പ്രഭാഷകന് പ്രഭാഷണങ്ങളിലും ഒതുങ്ങാനായില്ല എന്ന് പരിണാമസിദ്ധാന്തം തെളിയിച്ചു. പ്രഭാഷണ കലയിലെ പ്രസംഗത്തിന്റെ അംശവും വ്യാഖ്യാനത്തിന്റെ അംശവും പതുക്കെ പതുക്കെ കൈമോശം വന്ന ഡോ . സുകുമാര്‍ അഴീക്കോട് "പരിഭാഷണം " എന്ന മറ്റൊരു അവതരണ സങ്കേത ത്തില്‍ എത്തിപ്പെടുകയായിരുന്നു.
"പരിഭാഷണം " എന്നാല്‍ നിന്ദയോടുകൂടിയ ഉപാലംഭം എന്നത്രേ അമരകോശ ധ്വനി. ഉപാലംഭം , ഗുണാവിഷ്കരണപൂര്‍വ്വകമെന്നും നിന്ദാപൂര്‍വ്വകമെന്നും രണ്ടു വിധമുണ്ട്. ഡോ . സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ ആദ്യകാല പരിഭാഷണങ്ങള്‍ ഗുണാവിഷ്കാര പൂര്‍വ്വക മായിരുന്നെങ്കിലും, പിന്നീട് കയ്യടിക്കു വേണ്ടി നിന്ദാപൂര്‍വ്വകമായ ഉപാലംഭം സ്വീകരിക്കുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെയാണ് പ്രഭാഷകനായ ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോട് ഇപ്പോള്‍ പരിഭാഷകനായിത്തീര്‍ന്നത്‌ . പാരുഷ്യം , അതിവാദ:, ഭര്‍ത്സനം , അപകാരഗീ : ഇത്യാദി സ്നേഹശൂന്യമായ വാക്കുകളാല്‍ അലങ്ക്രുതമാണ്‌ പരിഭാഷണം എന്ന് അമരകോശകാരന്‍ ശബ്ദാദിവര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ പറയുന്നുണ്ട് .
എന്തിനോടും സ്നേഹശൂന്യമായ ഒരു സമീപനം കൈക്കൊള്ളുന്നത് മനശാസ്ത്രപരമായി വിശകലനം ചെയ്യുമ്പോള്‍ അത് ആത്മരതിയുടെ പ്രഥമ ലക്ഷണമായി കാണാവുനതാണ് . താന്‍ മാത്രം ശരിയെന്നും മറ്റെല്ലാവരും തെറ്റാണെന്നും വാദിക്കുന്നത് ആത്മരതി കൊണ്ടാണ് . അതുകൊണ്ടുതന്നെ തനിക്ക് ആരെയും വിമര്‍ശിക്കാം ആരും തന്നെ വിമര്‍ശിച്ചുകൂട എന്നിടത്ത് എത്തിച്ചേരുന്നതും ഈ മനശാസ്ത്ര വൈകല്യം കൊണ്ടാണ്. തന്റെ ഒരു കൃതി ഒരാള്‍ വിമര്‍ശിക്കുമ്പോള്‍ പത്തുപേരുടെ കയ്യൊപ്പുസഹിതം അനുകൂലപരാമര്ശം നടത്തി വിമര്‍ശകന്റെ വായ മൂടികെട്ടി അയാളെ ഭസ്മമാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതും ഇതേ മനശാസ്ത്ര വൈകല്യം കൊണ്ടാണ്. അമരകോശകാരന്റെത് സത്യത്തിന്റെയും മനശാസ്ത്രത്തിന്റെയും നേര്കാഴ്ചയാണ് .
"പാരുഷ്യമതിവാദ: സ്യാത്‌ ഭര്‍ത്സനം ത്വപകാരഗീ :
യ: സനിന്ദ ഉപാലംഭസ്തത്ര സ്യാത്‌ പരിഭാഷണം."
വാല്‍കഷണം :ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോട് അടിസ്ഥാനപരമായി ആത്മരതിയ്ക്ക്
വിധേയനാണ് . ഡോ . സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന് എന്നും അഴീക്കോടിനോടുമാത്രമേ
സ്നേഹമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ . ഇനി അഥവാ ആരെയെങ്കിലും
സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ അതിന് ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള പാരിതോഷികവും
വാങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവും . വിലാസിനി ടീച്ചര്‍ സ്വയം സമര്‍പ്പിച്ചപ്പോഴും ഞാന്‍
എന്റെ പുസ്തകം സമര്‍പ്പിച്ചപ്പോഴും അഴീക്കോട് മാഷ്‌ സ്വതസിദ്ധമായ
സ്നേഹശൂന്യത പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു .
ആശയവൈരുധ്യങ്ങള്‍ കൊണ്ട് കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹികാന്തരീക്ഷത്തില്‍ അതി ഭീകരമായ മുഴക്കങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ച ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന് ഇത് സാംസ്കാരിക പര്‍വ്വത്തിലെ മൂന്നാം ഊഴം .
പിതൃശൂന്യമായ സാഹിത്യ വിമര്‍ശം കൊണ്ട് ജി. ശങ്കരകുറുപ്പെന്ന മഹാകവിയെ ഇല്ലാതാക്കിയ ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ ആദ്യ ഊഴമായിരുന്നു "ജി. ശങ്കര കുറുപ്പ് വിമര്‍ശിക്കപ്പെടുന്നു" എന്ന കൃതിയുടെ ഊഴം. ഒരുപക്ഷെ ഈ കാലഘട്ടമായിരിക്കും ഡോ . സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിനെ മലയാള സാഹിത്യ ചരിത്രം അടയാളപ്പെടുത്തിയ ഒന്നാം ഊഴം. ഇത് വിഗ്രഹ ധ്വംസനത്തിന്റെ (Iconoclasm) ഒരു കാലഘട്ടമായിരുന്നു.
സാഹിത്യം ദര്‍ശനങ്ങള്‍ക്ക് നിര്‍ബന്ധിതമായി കീഴടങ്ങിയ മറ്റൊരു കാലഘട്ടവും ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന് ഉണ്ടായിരുന്നു. "തത്ത്വമസി" എഴുതിയ ഈ കാലഘട്ടത്തിലാണ് ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ രണ്ടാം ഊഴം വന്നെത്തുന്നത്. കുറച്ചു പുരസ്കാരങ്ങളുടെ സഹവാസം ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ അഴീക്കോടിന് വന്നു ചേര്‍ന്നുവെങ്കിലും കാര്യമായ ഫലസിദ്ധി ഈ ഊഴത്തില്‍ ഉണ്ടായില്ല.ആധ്യാല്മീക ഭ്രാമാവസ്തയുടെ (Spiritual Fervor) മറ്റൊരു കാലഘട്ടമായിരുന്നു ഇത്.
സാഹിത്യവും ദര്‍ശനവും ഉന്നം പിഴച്ചപ്പോള്‍ ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോട് കണ്ടെത്തിയ മറ്റൊരു വഴിയാണ് സാമൂഹ്യ വിമര്‍ശനം. ശബ്ദാഘോഷത്തിന്റെ നാള്‍വഴികള്‍ കണ്ടെത്തിയ ഈ ഊഴമാണ് ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ മൂന്നാം ഊഴം. അഴീക്കോടിന്റെ ശബ്ദം ജനകീയവല്കരിക്കപ്പെട്ടത്‌ ഇവിടെ വച്ചാണ്. തന്റെ ശബ്ദത്തിന്റെ സൌകുമാര്യം കൊണ്ട് സ്വന്തം പേരിന്റെ പൂര്‍വാംശത്തെ സ്വാര്‍ത്ഥകമാക്കിയ ഒരു വസന്തകാലമായിരുന്നു ഇത് . അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആശയവൈരുധ്യങ്ങള്‍ കൊണ്ട് കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹികാന്തരീക്ഷത്തില്‍ നിറഭേദങ്ങള്‍ വിരിയിച്ച അഴീക്കോടിന്റെ അവസാനത്തെ ഊഴമായി ഇതിനെ കാണാവുന്നതാണ്. തികച്ചും ആത്മരതിയുടെ (Narcissism) ഒരു കാലഘട്ടമാണ് ഇത്.
സാധാരണ ജനപക്ഷത്തിന്റെ സ്വാധീനം കൊണ്ട് ഗുരുത്ത്വം അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കപ്പെട്ട ഒരു ഊഴമായിരുന്നു എന്തുകൊണ്ടും ഈ മൂന്നാം ഊഴം. രാഷ്ട്രീയ വൈചിത്ര്യം കൊണ്ടും തന്നില്‍ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കപ്പെട്ട ഗുരുത്ത്വത്തെ നിലനിര്‍ത്തേണ്ടതുകൊണ്ടും ആശയവൈരുധ്യങ്ങളാല്‍ നിറസമ്പുഷ്ടമായിരുന്നു ഈ മൂന്നാം ഊഴം.
ഇക്കഴിഞ്ഞ നിയമസഭ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കാലങ്ങളില്‍ ഇടതുപക്ഷത്തിനുവേണ്ടി വോട്ടുപിടിക്കുകയും, കോണ്‍ഗ്രസ്സിനെ തെറി വിളിക്കുകയും ചെയ്ത അഴീക്കോട് , തെരഞ്ഞെടുപ്പിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ഗതിവിഗതികള്‍ മനസ്സിലാക്കിയശേഷം വോട്ട് എണ്ണുന്നതിന് മണിക്കൂറ് മുന്‍പ് താന്‍ കമ്മ്യുണിസ്റ്റ് അല്ലെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ച് ആശയവൈരുധ്യങ്ങളുടെ നിറപ്പൊലിമ കൂട്ടി.
ഉമ്മന്‍ ചാണ്ടിയും രമേശ്‌ ചെന്നിത്തലയും മൂന്നാം തരം രാഷ്ട്രീയക്കാരും പ്രസംഗകരും ആണെന്നും ദിനം പ്രതി പത്രത്തിലെ വാര്‍ത്തകള്‍ ആവര്‍ത്തിക്കുന്നവരാണെന്നും തെരഞ്ഞെടുപ്പിന്നു മുന്‍പ് പറഞ്ഞ ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോട് ,തെരഞ്ഞെടുപ്പിന്നു ശേഷം " ഉമ്മന്‍ ചാണ്ടി -ഒരു കര്‍മയോഗിയുടെ കാല്‍പ്പാടുകള്‍" എന്ന കോണ്ഗ്രസ് പ്രസിദ്ധീകരണം അനന്തപുരിയിലെ ഇന്ദിര ഭവനില്‍ വച്ച് ജൂണ്‍ ഒന്നിന് പ്രകാശിപ്പിച്ചു. അതും മൂന്നാം തരം രാഷ്ട്രീയക്കാരും പ്രസംഗകരുമായ ഉമ്മന്‍ ചാണ്ടിയും രമേശ്‌ ചെന്നിത്തലയും അലങ്കരിക്കുന്ന അതെ വേദിയില്‍ . എന്നിട്ട് പറഞ്ഞതോ അതി ഗംഭീരം . അതിങ്ങനെ , കേരളം കണ്ടത്തില്‍ വച്ച് ഏറ്റവും അതിവേഗമുള്ള മുഖ്യമന്ത്രിയാണ് ഉമ്മന്‍ ചാണ്ടി എന്ന് .പ്രശംസയുടെ തോരാമഴ ഈ ബ്ലോഗില്‍ പെയ്തുകൂട എന്നതുകൊണ്ട്‌ വിരാമം. ആശയവൈരുധ്യങ്ങളുടെ നിറഭേദസാന്നിധ്യമായി ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ അവസാന ഊഴം സമൃദ്ധമായി തന്നെ തുടരുകയാണ്.
കേട്ടുകേള്‍വി : "പ്രസംഗം ഒരു സുകുമാര കലയാണെന്ന്" പറഞ്ഞ വി.കെ.എന്‍ ഒരിക്കല്‍ പറഞ്ഞത്രേ , " തത്വമസി ഇന്ഗ്ലീഷില്‍ എഴുതണമെന്ന് കലശലായ ആഗ്രഹമുണ്ട് പക്ഷെ അതൊരാള്‍ ഇന്ഗ്ലീഷില്‍ നിന്ന് നേരത്തെ മൊഴിമാറ്റം വരുത്തിയതുകൊണ്ട് വേണ്ടെന്നു വച്ചു." വി.കെ.എന്‍. അല്ലെ നാവ് പിഴയ്കില്ല.
എന്റെ "ശബ്ദം അയോധ്യ വരെ എത്തുമ്പോള്‍ " എന്ന കൃതിയുടെ പ്രകാശനത്തിന് എത്തിച്ചേര്‍ന്ന എല്ലാ സഹൃദയരോടും നന്ദി പറയുന്നു. തനിക്കു താത്പര്യമില്ലാത്ത ഒരാള്‍ എന്റെ പുസ്തകത്തിന് അവതാരിക എഴുതി എന്ന ഒറ്റ കാരണത്തിന്മേല്‍ പുസ്തകം ഏറ്റുവാങ്ങാതിരുന്ന ഡോ. അഴീക്കോടിന്റെ നിലപാടിനോട് എനിക്ക് വിയോജിപ്പുണ്ട് .വേദനയുണ്ട്. എങ്കിലും ഒരു പുസ്തകം ഹൃടയാര്‍പ്പണം നടത്താന്‍ ഡോ. അഴീക്കോടിന്റെ സമ്മതം വേണ്ടല്ലോ . അഴീക്കോട് എനിക്ക് ഗുരു മാത്രമല്ല ; ഗുരുദേവന്‍ കൂടിയാണ് . ഗുരുവിനു ശിഷ്യന്‍ സമ്മാനിക്കുന്നത് ഗുരു തിരസ്കരിക്കുമ്പോള്‍ അവിടെ ഗുരുവിന്റെ ഗുരുത്വവും ഗുരുവിലെ ദേവഗുണവും നഷ്ടമാവുന്നു. എന്റെ എല്ലാ നല്ല സുഹൃത്തുക്കളെയും സാക്ഷി നിര്‍ത്തി ഞാന്‍ ഈ പുസ്തകം അഴീക്കോടിന് സമര്‍പ്പിക്കുന്നു. വന്ദ്യ ഗുരുദേവന്റെ എന്പത്തഞ്ചാം ജന്മദിന സമ്മാനമായി. അവതാരികാകാരന്റെ പോലെ തന്നെ അഴീക്കോടിനും രാഷ്ട്രീയമുണ്ട് എന്ന വസ്തുത ഡോ. അഴീക്കോട് മറക്കരുത്. എഴുത്തുകാരന് രാഷ്ട്രീയമില്ലെന്നതും ഡോ. അഴീക്കോട് മറക്കരുത്.എന്നാല്‍ തന്നെ ക്ഷണിക്കാത്തതുകൊണ്ടാണ് താന്‍ പ്രകാശന ചടങ്ങില്‍ പങ്കെടുക്കാതിരുന്നതെന്ന് അഴീക്കോട് പത്രങ്ങളോട് പറയുന്നു. ഇത് പച്ച ക്കള്ളമാണ്. ഡോ. അഴീക്കോട് നുണ പറയരുത് . സത്യമാണ് തന്റെ ഏക ബലമെന്ന് എന്റെ ഈ പുസ്തകത്തില്‍ തന്നെ അഴീക്കോട് പറയുന്നുണ്ട് . പറയുന്നത് പ്രവര്‍ത്തിക്കാനുള്ള തന്റേടവും ആര്‍ജവവും അഴീക്കോട് കാണിക്കണം . ഒരു പുസ്തകം കൊണ്ട് എന്റെ എഴുത്തും ഒരു പ്രഭാഷണം കൊണ്ട് അഴീക്കോടിന്റെ ആശയവും തീരുന്നില്ല . ഇതുകൂടി അഴീക്കോട് മനസ്സിലാക്കണം.
തത്ത്വചിന്തയെ ഗദ്യരൂപത്തിലും കാവ്യരൂപത്തിലും ആവിഷ്കരിച്ച്, " മാനവ വിഭാവവികസന തത്ത്വചിന്തയും അര്‍ത്ഥശാസ്ത്രവും " "ഇതുവരെ " എന്നീ രണ്ടു പുസ്തകങ്ങള്‍ക്കുശേഷം ശ്രി.സി.ടി. വില്യം പുതിയൊരു വിമര്‍ശനവഴി സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ടെഴുതിയ നിരൂപണ ഗ്രന്ഥമാണ് " ശബ്ദം അയോധ്യ വരെ എത്തുമ്പോള്‍ " സാഹിത്യ വിമര്‍ശനത്തിന്റെ ആചാര്യനും സാമൂഹ്യ വിമര്‍ശനത്തിന്റെ വിപ്ലവകാരിയുമായ ഡോ. സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന്റെ "അഴീക്കോട് മുതല്‍ അയോധ്യ വരെ " എന്ന പുസ്തകത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി എഴുതിയതാണ് ഈ നിരൂപണ ഗ്രന്ഥം . ഇത്തരത്തിലൊരു ഗ്രന്ഥം ഇതാദ്യമായാണ് ഒരു എഴുത്തുകാരന് ഡോ . സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിന് സമര്‍പ്പിക്കുന്നത് . അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഈ പുസ്തകം പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് അതിയായ സന്തോഷമുണ്ട്. ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ പ്രകാശനം 2011 മെയ്‌ 6 ന് 5 .30 ന് കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി , വൈലോപ്പിള്ളി ഹാളില്‍ വച്ച് പ്രൊഫ. പി. എ. വാസുദേവന്‍ നിര്‍വ്വഹിക്കുന്നതാണ്. ശ്രി .എന്‍. എം. പിയെഴ്സന്‍ മുഖ്യ പ്രഭാഷണം നടത്തും. തദവസരത്തില്‍ താങ്കളുടെ സാന്നിധ്യം സവിനയം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.
