ഈ മഹാനഗരത്തിന്റെ പേര് സഹദേവനറിയില്ല. ആരോടെങ്കിലും ചോദിച്ചറിയണമെന്നും സഹദേവന് തോന്നിയില്ല .
പണ്ടെങ്ങോ കണ്ട ഒരു തമിഴ് സിനിമയിലെ ഒരു നഗരമായിരിയ്ക്കണം അതെന്ന് സഹദേവന്റെ മനസ്സ് പറയുന്നു .
നാലോ അഞ്ചോ നിലകളുള്ള ഒരു കെട്ടിടത്തിന്റെ അവസാനത്തെ നിലയിലാണ് സഹദേവനും കൂട്ടരും ഇപ്പോള്‍ .
ഈ കൂട്ടത്തിലുള്ള ആരെയും സഹദേവന് അറിയില്ല . ആരോടെങ്കിലും ഒന്ന് ചോദിയ്ക്കാമെന്നു വച്ചാല്‍ തന്നെ അവരൊക്കെ വളരെ ഗൌരവതരമായ തിരക്കിലുമാണ് .
ആ മുറി നിറയെ ശബ്ദങ്ങളാണ് . എത്ര ട്യൂണ്‍ ചെയ്തിട്ടും ഒരു സ്റ്റേഷന്‍ പോലും കിട്ടാത്ത അസുഖകരമായ ശബ്ദിയ്ക്കുന്ന ഒരു റേഡിയോ പോലെയായിരുന്നു ആ മുറി .
മുറിയ്ക്കകത്തെ കൊച്ചു കൊച്ചു ടീവികളില്‍ അവ്യക്തമായ വെളിച്ചവും നിഴലും ഒളിച്ചുകളിച്ചിരുന്നു . ചിലപ്പോഴൊക്കെ ചില നഗര ദൃശ്യങ്ങളും ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും കൊണ്ടിരുന്നു .
സഹദേവന്റെ മുന്നില്‍ തിന്നാനും കുടിയ്ക്കാനും നിറയെ ഭക്ഷണ -പാനീയങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു .
അയാള്‍ അതൊക്കെ തിന്നും കുടിച്ചും സമയം കളഞ്ഞു . അയാള്‍ തനിയ്ക്ക് ചെയ്യാനുള്ള ജോലി എന്തെന്ന് ആരോടും തിരക്കിയതുമില്ല . എല്ലാം സഹദേവനിലേയ്ക്ക് താനേ എത്തുകയായിരുന്നുവല്ലോ .
കഥ തുടരും .....
ഡോ .സി. ടി. വില്യം.
No comments:
Post a Comment